Eerste dag

Op 30 januari is het dan eindelijk zover. Het langverwachte avontuur in Vilnius is begonnen. Bij vertrek blijk ik niet met AirBaltic, maar met een klein vliegtuig van AirExpress te vliegen. Dat mag de pret niet drukken, want de vlucht verloopt vlekkeloos. Zelfs de misselijke dame in de stoel voor me kotst netjes in het zakje. Helaas is het weer bij aankomst in Vilnius hetzelfde als tijdens het vertrek uit Brussel: donker, grijs, nat en winderig. Koud is het zeker niet. Met temperaturen rond het vriespunt is het uitermate warm voor de tijd van het jaar.

Het vliegveld in Vilnius stelt maar weinig voor. Je zou groter verwachten bij een hoofdstad. Wel grappig om te zien was het betonnen hek rondom de luchthaven met puntdraad bovenop. Wist niet dat die Berlijnse muur zo lang was. Na de douanecontrole door de platte petten stond mijn mentor Loreta mij al op te wachten. Vanuit het vliegveld hebben we een taxi genomen naar de "international dormitory" van de Universiteit van Vilnius. Tijdens de taxirit kon ik een eerste glimp van de stad opvangen. Ik kreeg te zien wat ik had verwacht: buitenwijken vol oude grijze sovjetflatten. Maar het kan toch echt niet tippen aan onze zuiderburen in Luik. Al is het nog zo grauw en grijs, hier ruimen mensen namelijk wel hun troep op.

Het is voor mij niet echt een verrassing dat de "international dormitory" ook een oude sovjetflat blijkt te zijn. Erg grappig is het grote bakstenen motief op de muur van één van de identieke omringende flatten met het opschrift 1985. De poetsvrouw wijst ons de weg naar mijn kamer op de eerste verdieping. Terwijl ze de deur van de kamer openmaakt schreeuwt de poetsvrouw moord en brand. Het is er inderdaad een gigantische puinzooi. Mijn kamergenoot was niet aanwezig. Mijn mentor zei me dat de poetsvrouw mompelde dat die gast uit Noorwegen er altijd een zooitje van maakt. Die troep liet me eerder aan een Nederlands studentenhuis denken. Voelde me dan ook meteen thuis. Na het dumpen van de bagage in mijn kamer zijn we de stad ingegaan.

Tussen de campus en de binnenstad rijden van die onverwoestbare zwarte rook uitwalmende trolleybussen uit het sovjettijdperk. Wat zou Al Goor hier van vinden? Gelukkig geen klimaatpolitie hier, maar comfortabel is anders. Een kaartje kost dan ook geen ruk (1,10Lt=€0,32). De rit duurt ongeveer een half uur en wat ik zie zijn nog meer sovjetflatten. Totdat we op een gegeven moment het centrum binnenrijden. De historische binnenstad is prachtig bewaard gebleven en ik begrijp nu ook heel goed waarom het op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Maar eerst even bunkeren. Mijn mentor stelt voor om het nationale Litouwse gerecht cepelinai eens te proberen, daarbij vermeldend dat eerdere buitenlandse studenten het niet lekker vonden. Ik had mijn boterhammen vergeten dus ik had honger als een paard. Het boeide me dan ook niet wat ik kreeg. Zoals de naam al doet vermoeden ziet het gerecht er uit als een zeppelin. Het is eigenlijk niet meer dan een aardappel gevuld met vlees, geserveerd met roomsaus. Best goed te pruimen eigenlijk.

Na de lunch heeft Loreta me de binnenstad een beetje laten zien. Ik had mijn camera natuurlijk weer vergeten mee te nemen, ezel dat ik ben. Één van de grootste touristische trekpleisters is de universiteit zelf. De Universiteit van Vilnius is gesticht in 1579 en de oude historische gebouwen zijn erg indrukwekkend en in uitstekende staat. Mijn faculteit ligt jammer genoeg niet in de binnenstad, maar op de campus in een buitenwijk. Wel zal ik mijn talencursussen hier gaan volgen. Ik heb me gemeld bij de internationale coördinator die ook erg vriendelijk en behulpzaam was. Na het afhandelen van wat papierrommel zijn we verder gegaan naar Gediminas Castle, gelegen op een heuvel van waaruit je de hele stad kan overzien. Vilnius is toch groter en uitgestrekter dan ik dacht. Van hieruit kun je de schoonheid van de binnenstad nog beter aanschouwen. Er valt nog veel te verkennen. Ik heb nog nooit zo veel kerken gezien op een paar vierkante kilometer.

Het is inmiddels donker geworden en tijd om de trolleybus terug te nemen naar de sovjetflat. Wat mij opvalt in de trolleybus is dat mensen - in tegenstelling tot Finland - een praatje met mekaar maken en je hoort mensen ook geregeld lachen. In Finland gebeurde dat alleen op vrijdag en zaterdagnacht als ze een stuk in hun hakken hadden. Na een tussenstop bij de supermarkt heb ik afscheid genomen van mijn mentor en ben naar mijn sovjetflat gegaan. Erg grappig is dat wanneer je binnenkomt er een receptie is, waarachter een oud vrouwtje zit die geen woord, maar dan ook echt geen woord engels spreekt. Met Russisch kom je hier gelukkig een heel eind maar ik merk dat ik het lang zelf niet gesproken heb.

Op mijn kamer aangekomen blijkt mijn kamergenoot geen Noor te zijn maar een Hollander. Uit Groningen nog wel. Roeland blijkt ook de enige Nederlandse student te zijn in de flat. Helaas moet hij vrijdag al weer weg. Hij geeft me een rondleiding in de flat en op het terrein. Er is hier een kleine (dranken)winkel die 7 dagen per week tot 10 uur open is. Maar niet getreurd, een straat verderop is een 24-uurs supermarkt, mocht je na 10 uur door je drankvoorraad heenraken. Gelukkig geen gristenkabinet hier dat alles wil verbieden.

Het was een indrukwekkende eerste dag in Litouwen. Na me een weg door de troep te hebben gebaand plof ik neer op mijn opmerkelijk comfortabel bed. In tegenstelling tot Finland lig ik niet op een stuk schuimrubber en een doorgelegen houten plank, maar op een heerlijke matras met een lattenbodem.