Er is op dit moment weinig nieuws. Mijn huidige mentor vertrekt aanstaande zondag waarschijnlijk naar Oezbekistan voor één of andere uitwisseling (Dat is daar ergens waar Borat vandaan komt). Daarom zat deze arme jongen bijna zonder mentor... gelukkig heb ik inmiddels een nieuwe mentor gevonden: Svajune, het blonde meisje op één van voorgaande foto's.
Vanwege de crash van mijn laptop kon ik de volgende foto's niet eerder uploaden. Er zitten ook foto's bij gemaakt door mijn kamergenoot Andreas.
De kapotte laptop
Wasbak
Onze gang, geheel volgens oostbloktraditie en nog steeds in origineelstaat
Zaterdag 16 februari was er één of ander bevrijdingsconcert met een temperatuur van -15.
Terwijl wij stonden te verkleumen in de kou, had Aiste de grootste lol.
Uitzicht vanuit de Skye Bar op de 22e verdieping van Hotel Reval Lietuva.
Klik op de foto voor een vergroting zodat de ijsschotsen in de rivier zichtbaar worden.
dinsdag 19 februari 2008
Zo maar wat foto's
zondag 10 februari 2008
Introductieweek
Maandagmorgen was het midden in de nacht opstaan om al om 11.00u aanwezig te zijn bij de openingstoespraken. Na de gebruikelijke blablabla kreeg de rector van de universiteit het woord. Die kerel was zeker de 70 gepasseerd, maar hij hield er wel een bijzonder grappige toespraak op na. In belabberd engels vertelde hij dat er veel te veel universiteiten in Litouwen zijn, maar datVilniaus Universitetas wat hem betreft wel mag overblijven. Ook vertelde hij dat de universiteit heel oud is, net als hemzelf.
Deze meneer wist ons ook te vertellen dat er in Brussel in het Europapark of zoiets een schaalmodel staat van de oude campus. Dus mocht je daar toevallig zijn, kijk dan eens bij Litouwen, want de universiteit schijnt hier de nationale trots te zijn. In dat (overigens prachtige) gebouw is ook de Filologie faculteit ondergebracht, waar ik mijn lessen Russisch en Litouwse taal volg.
In de namiddag werd er een rondleiding gegeven in de kathedraal van Vilnius. Het eerste kerkgebouw op deze plaats werd gebouwd in 1251. Een oud mevrouwtje verzorgde de rondleiding in het Litouws natuurlijk, maar gelukkig was er een mentor aanwezig die de engelse vertaling verzorgde. De rondleiding duurde hierdoor langer dan mijn zenuwen konden verdragen, maar achteraf gezien was het zo saai nog niet. Vooral de kerker onder de kathedraal was zeer indrukwekkend. Zowat alle Litouwse en Poolse koningen van het eens zo grote koninkrijk van Litouwen liggen hier begraven. We mochten er letterlijk tussen de doodskisten snuffelen.
De kathedraal van Vilnius met aan de linkerkant de klokketoren.
Doodskisten in de ondergrondse van de kathedraal.
De volgende dag kregen we een rondleiding door Vilnius in de stromende regen. Het regende zo hard, dat ik het niet aandurfde om mijn camera uit mijn jas te pakken. Wel heb ik enkele mooie dingen gezien. Het oude historische centrum is prachtig bewaard gebleven, ondanks het bezoek dat onze oosterburen hier - alweer een tijdje geleden, dat dan weer wel - brachten. Allemaal smalle straatjes die kris en kras door elkaar lopen. Er zit geen enkele structuur in en je kunt hier ook makkelijk verdwalen. Het wemelt hier ook van de kleine souvenirwinkeltjes die amber verkopen. Gelukkig is het toeristenseizoen nog niet begonnen, want dan stikt het hier vast weer van de Duitsers.
's Avonds was het dan eindelijk zover: mijn eerste les. Litouwse taalles nog wel. Ik moet zeggen dat het een behoorlijk pittige taal is om te leren. Het schijnt samen met het Lets één van de oudste gesproken talen van Europa te zijn. Anyway, het is behoorlijk moeilijk, met net als het Russisch van die irritante uitgangen achter ieder woord. Deze tweeweekse stoomcursus is een zogenaamde Survival Course, waarin iedere internationale student een beetje de basis van de Litouwse taal word geleerd.
Vervolgens was er de zogenaamde National Dishes Evening, waarin van iedereen wordt verwacht dat je een maaltijd uit je eigen nationale keuken klaarmaakt. Dat was een groot probleem, want wat is nu eigenlijk 'de Nederlandse keuken'? Vind hier maar eens boerenkool met worst. Dat gaat dus niet lukken. In de plaats daarvan werd het wortelstamppot. Ondanks het recept van de mam, heb ik maar gefoeteld en gewoon aardappelpuree en een blik wortelen gebruikt. Het viel trouwens niet echt in de smaak. Had ook niet anders verwacht.
Woensdag kregen we een rondleiding en instructie door de oude campus. Van buiten ziet het gebouw er prachtig uit, maar van binnen is het adembenemend mooi. Het gebouw is van binnen versierd met fresco's en mozaïeken. Het lijkt wel alsof de tijd hier niet 50 maar 200 jaar heeft stilgestaan. Vooral de bibiliotheek is bijzonder mooi, maar de oude campus heeft ook zijn eigen kerk bijvoorbeeld met een kerktoren van waaruit je de oude stadskern kan overzien.
De bibiliotheek van de universiteit.
Nog eens de bieb, met aan de linkerkant het enige andere Nederlandse meisje Paula.
Uitzicht over Vilnius, vanaf de kerktoren van de universiteit.
Op de achtergrond zijn de contouren van de o zo prachtige sovjetflatten zichtbaar.
Fresco's of mozaïek, vraag mij niet naar het verschil, maar mooi is het wel.
's Avonds dan eindelijk een evenement dat me wel aanspreekt: kroegentocht. We werden in groepen verdeeld en de bedoeling was om tenminste drie kroegen te bezoeken waarin zo veel mogelijk gedronken en gegeten moest worden. Voor ieder drankje of gerecht werden punten uitgereikt. Wodka shots levereden natuurlijk de meeste punten op, maar ook grappige dingen zoals een foto met de barmeid of een foto achter de bar. Anyway, wij gingen voor de winst en dat heb ik geweten.
kroegentocht...
Ikke, Magda en Andreas, mijn kamergenoot.
Donderdag begon verschrikkelijk. Met een gigantische kegel meldde ik me om 9.00 uur 's morgens op de Economische Fakulteit. Gelukkig was het alleen maar een instructie. Tijd om verder in mijn nest te gaan rotten was er niet, want om 11.00 uur moest ik me weer bij de Business School melden. De introductiebijeenkomst van Russisch heb ik niet meer gered. De rest van de middag heb ik mijn roes uitgeslapen.
Vrijdagmorgen was ik nog steeds erg gaar. Ik ben niks meer gewend waarschijnlijk, maar de wodka van woensdag valt me nog steeds erg zwaar. De spellenmorgen liet ik dan ook graag aan me voorbijgaan. 's Avonds was er het grote welkomstfeest in een oud verlaten sovjettheater. Perfecte plaats voor een illegale (wat is hier illegaal?)houseparty, maar dit feestje kon er ook zeker mee door. Vandaag heb ik me alleen tot bier beperkt.
Op zaterdag nodigden Nikolai en ik onze mentors Aiste en Lorta uit voor een etentje. Svajune, niet één van onze mentors, maar wel zeer welkom, at ook mee. Ze konden onze in de gasoven gebakken zalm, kipfilet in bolognesesaus, en gekruide pasta erg waarderen.
Svajune en Aiste, onze mentors.
Ikke, Nikolai, Svajune, Aiste en Loreta.
zondag 3 februari 2008
Eerste weekend
Nikolai en ik in Club Gravity. Interessanter was het meisje dat de foto nam
labas labas :p
De muziek wordt vandaag verzorgd door een Belgische DJ dus dat zit wel goed. Ook over het vrouwelijk schoon mogen we hier niet klagen. Na een slapeloze morgen door de Wodka Red Bull en een heel brak vervolg van de zondag gaan Nikolai en ik met onze mentors wat drinken in het stadscentrum. Er zijn hier heel veel leuke kroegjes. Heel laat wordt het niet: morgen vroeg weer op voor de introductieweek.zaterdag 2 februari 2008
Wegwijs worden
Het eten in Litouwen kan er zeker mee door.
Na het eten zijn Nikovai en ik nog een rondje door de stad gelopen en naar de dormitory teruggegaan. Ik heb inmiddels een SIM-kaart gekocht met een Litouws telefoonnummer. Ik ben trouwens te bereiken op +37862940378. 's Avonds heb ik nog een aantal nieuwe mensen leren kennen in de gezamelijke keuken. Je loopt hier mensen tegen het lijf uit landen waarover je zelden of nooit wat hoort: Kirgistan, Moldavië en Georgië om er maar een paar te noemen. Maar natuurlijk ook weer de usual suspects, want Duitsers zitten echt overal.
Eerste dag
Op 30 januari is het dan eindelijk zover. Het langverwachte avontuur in Vilnius is begonnen. Bij vertrek blijk ik niet met AirBaltic, maar met een klein vliegtuig van AirExpress te vliegen. Dat mag de pret niet drukken, want de vlucht verloopt vlekkeloos. Zelfs de misselijke dame in de stoel voor me kotst netjes in het zakje. Helaas is het weer bij aankomst in Vilnius hetzelfde als tijdens het vertrek uit Brussel: donker, grijs, nat en winderig. Koud is het zeker niet. Met temperaturen rond het vriespunt is het uitermate warm voor de tijd van het jaar.
Het vliegveld in Vilnius stelt maar weinig voor. Je zou groter verwachten bij een hoofdstad. Wel grappig om te zien was het betonnen hek rondom de luchthaven met puntdraad bovenop. Wist niet dat die Berlijnse muur zo lang was. Na de douanecontrole door de platte petten stond mijn mentor Loreta mij al op te wachten. Vanuit het vliegveld hebben we een taxi genomen naar de "international dormitory" van de Universiteit van Vilnius. Tijdens de taxirit kon ik een eerste glimp van de stad opvangen. Ik kreeg te zien wat ik had verwacht: buitenwijken vol oude grijze sovjetflatten. Maar het kan toch echt niet tippen aan onze zuiderburen in Luik. Al is het nog zo grauw en grijs, hier ruimen mensen namelijk wel hun troep op.
Het is voor mij niet echt een verrassing dat de "international dormitory" ook een oude sovjetflat blijkt te zijn. Erg grappig is het grote bakstenen motief op de muur van één van de identieke omringende flatten met het opschrift 1985. De poetsvrouw wijst ons de weg naar mijn kamer op de eerste verdieping. Terwijl ze de deur van de kamer openmaakt schreeuwt de poetsvrouw moord en brand. Het is er inderdaad een gigantische puinzooi. Mijn kamergenoot was niet aanwezig. Mijn mentor zei me dat de poetsvrouw mompelde dat die gast uit Noorwegen er altijd een zooitje van maakt. Die troep liet me eerder aan een Nederlands studentenhuis denken. Voelde me dan ook meteen thuis. Na het dumpen van de bagage in mijn kamer zijn we de stad ingegaan.
Tussen de campus en de binnenstad rijden van die onverwoestbare zwarte rook uitwalmende trolleybussen uit het sovjettijdperk. Wat zou Al Goor hier van vinden? Gelukkig geen klimaatpolitie hier, maar comfortabel is anders. Een kaartje kost dan ook geen ruk (1,10Lt=€0,32). De rit duurt ongeveer een half uur en wat ik zie zijn nog meer sovjetflatten. Totdat we op een gegeven moment het centrum binnenrijden. De historische binnenstad is prachtig bewaard gebleven en ik begrijp nu ook heel goed waarom het op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Maar eerst even bunkeren. Mijn mentor stelt voor om het nationale Litouwse gerecht cepelinai eens te proberen, daarbij vermeldend dat eerdere buitenlandse studenten het niet lekker vonden. Ik had mijn boterhammen vergeten dus ik had honger als een paard. Het boeide me dan ook niet wat ik kreeg. Zoals de naam al doet vermoeden ziet het gerecht er uit als een zeppelin. Het is eigenlijk niet meer dan een aardappel gevuld met vlees, geserveerd met roomsaus. Best goed te pruimen eigenlijk.
Na de lunch heeft Loreta me de binnenstad een beetje laten zien. Ik had mijn camera natuurlijk weer vergeten mee te nemen, ezel dat ik ben. Één van de grootste touristische trekpleisters is de universiteit zelf. De Universiteit van Vilnius is gesticht in 1579 en de oude historische gebouwen zijn erg indrukwekkend en in uitstekende staat. Mijn faculteit ligt jammer genoeg niet in de binnenstad, maar op de campus in een buitenwijk. Wel zal ik mijn talencursussen hier gaan volgen. Ik heb me gemeld bij de internationale coördinator die ook erg vriendelijk en behulpzaam was. Na het afhandelen van wat papierrommel zijn we verder gegaan naar Gediminas Castle, gelegen op een heuvel van waaruit je de hele stad kan overzien. Vilnius is toch groter en uitgestrekter dan ik dacht. Van hieruit kun je de schoonheid van de binnenstad nog beter aanschouwen. Er valt nog veel te verkennen. Ik heb nog nooit zo veel kerken gezien op een paar vierkante kilometer.
Het is inmiddels donker geworden en tijd om de trolleybus terug te nemen naar de sovjetflat. Wat mij opvalt in de trolleybus is dat mensen - in tegenstelling tot Finland - een praatje met mekaar maken en je hoort mensen ook geregeld lachen. In Finland gebeurde dat alleen op vrijdag en zaterdagnacht als ze een stuk in hun hakken hadden. Na een tussenstop bij de supermarkt heb ik afscheid genomen van mijn mentor en ben naar mijn sovjetflat gegaan. Erg grappig is dat wanneer je binnenkomt er een receptie is, waarachter een oud vrouwtje zit die geen woord, maar dan ook echt geen woord engels spreekt. Met Russisch kom je hier gelukkig een heel eind maar ik merk dat ik het lang zelf niet gesproken heb.
Op mijn kamer aangekomen blijkt mijn kamergenoot geen Noor te zijn maar een Hollander. Uit Groningen nog wel. Roeland blijkt ook de enige Nederlandse student te zijn in de flat. Helaas moet hij vrijdag al weer weg. Hij geeft me een rondleiding in de flat en op het terrein. Er is hier een kleine (dranken)winkel die 7 dagen per week tot 10 uur open is. Maar niet getreurd, een straat verderop is een 24-uurs supermarkt, mocht je na 10 uur door je drankvoorraad heenraken. Gelukkig geen gristenkabinet hier dat alles wil verbieden.
Het was een indrukwekkende eerste dag in Litouwen. Na me een weg door de troep te hebben gebaand plof ik neer op mijn opmerkelijk comfortabel bed. In tegenstelling tot Finland lig ik niet op een stuk schuimrubber en een doorgelegen houten plank, maar op een heerlijke matras met een lattenbodem.